We wish you Merry Christmas and Happy New Year.
As you probably know our e-store www.swimmingplanet.com is under reconstruction phase this period.
We will be together again 2013 January.
Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012
Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012
BLUESEVENTY NEROXII HAS ARRIVED!
Blueseventy announced yesterday the new NeroXII racing swim suit.
The product will be available in Greek market very soon .
Keep in touch for more information about the delivery time and prices.
The product will be available in Greek market very soon .
Keep in touch for more information about the delivery time and prices.
Σάββατο 18 Ιουνίου 2011
ΕΛΣΑ ΤΑΧΑΗ - Μαθήματα Ζωής
Πηγή:http://www.gnomionline.gr/evros/113/45691-gn45691
Αφιερώστε λίγο χρόνο και διαβάστε την συνέντευξη της πρωταθλήτριας μας των Αμεα, Έλσας Ταχαή, από την Αλεξανδρούπολη γιατί θα πάρουμε όλοι μας ουσιαστικά μαθήματα ζωής.
Πέντε χρυσά μετάλλια και τρία πανελλήνια ρεκόρ ήταν το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της πρώτης συμμετοχής της αθλήτριας με αναπηρία Έλσας Ταχαή, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμεΑ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, δίνοντας πέρα και πάνω από τα ρεκόρ το μήνυμα της πίστης, της συμμετοχής και της προσπάθειας. Η 24χρονη πρωταθλήτρια από μικρή είχε μια ιδιαίτερη σχέση με το υδάτινο στοιχείο και το κολυμβητήριο είχε γίνει το «δεύτερο σπίτι της». Ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το 2009 της άλλαξε τη ζωή, όμως δεν την εμπόδισε να συνεχίσει να ασχολείται με την κολύμβηση. Επέστρεψε πιο δυνατή στις πισίνες, ενώ με την παρότρυνση των προπονητών της, ίδρυσε ένα δικό της αθλητικό σύλλογο για άτομα με αναπηρία.
Με το φωτεινό χαμόγελο της, η σπουδαία αθλήτρια από την Αλεξανδρούπολη, μας μίλησε για την αναπηρία της που «δεν αποτελεί φρένο στη ζωή της, αλλά μια καινούργια αρχή», για τη διαφορετικότητα «πάνω στην οποία στηρίζεται η ζωή», για την κολύμβηση που λατρεύει, για όλα όσα ονειρεύεται και θέλει να ζήσει και τα οποία «δεν χωράνε σε μια ζωή» και καλεί όλους όσους αντιμετωπίζουν κινητική και νοητική αναπηρία «να βγουν από τα σπίτια τους και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.»
-Πώς αισθάνεσαι για τις μεγάλες επιτυχίες που σημείωσες στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης ΑμεΑ;
«Έλαβα μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ατόμων με Αναπηρία που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο από 15-17 Απριλίου 2011 στην Αθήνα. Κολύμπησα 5 αγωνίσματα, 50 ,100 , 400 μέτρα ελεύθερο, 100μ. πρόσθιο και 200μ. μικτή ατομική και πήρα χρυσά μετάλλια. Μάλιστα στα 50 και 400μ. ελεύθερο και στο 200μ. μικτή ατομική έκανα νέα πανελλήνια ρεκόρ. Αυτό είναι κάτι που σαφέστατα δεν το περίμενα, παρ’ όλο που στόχευα ψηλά. Είναι κάτι που με ξάφνιασε και φυσικά με συγκίνησε… Έγινε ένα πολύ καλό βήμα...»
-Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις;
«Αυτό που θα ήθελα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως η αναπηρία μας αφορά όλους και βρίσκεται δίπλα μας. Μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε διότι κανείς μας δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το αύριο. Η διαφορετικότητα ενός ανθρώπου είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να το δεχόμαστε και όχι να γυρνάμε το βλέμμα μας αλλού. Επίσης θα ήθελα να επισημάνω την σημαντικότητα του αθλητισμού για άτομα με αναπηρία, θα είναι καλό να γίνει κομμάτι της ζωής τους γιατί μέσα από τον αθλητισμό θα μπορέσουν να βγουν από το σπίτι τους και να σταματήσουν να νιώθουν κοινωνικά αποκλεισμένοι. Θα παλέψουν με τις απεριόριστες δυνάμεις τους και θα ανταμειφθούν για αυτό. Θα κερδίσουν σαφέστατα πάρα πολλά.»
-Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τον αθλητισμό; Παρακινήθηκες από το οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον σου;
«Πριν συμβεί το τροχαίο μου ήμουν ήδη αθλήτρια κολύμβησης για 15 χρόνια. Έχω συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες και ως αρτιμελής και είχα διακρίσεις και τότε απλά λόγω σχολικών υποχρεώσεων και αργότερα σπουδών σταμάτησα για δυο-τρία χρόνια, χωρίς να σβήσει η αγάπη μου για την κολύμβηση. Σε εκείνο το διάστημα έκανα παράλληλα και μαθήματα ναυαγοσωστικής απ’ όπου και πήρα το πτυχίο μου και εργάστηκα αργότερα ως ναυαγοσώστρια για 5 χρόνια τα καλοκαίρια στις παραλίες Αλεξανδρούπολης και Καβάλας. Η κολύμβηση λοιπόν ήταν για μένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και δεν θα μπορούσα να το στερηθώ. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στην Αθλητική Ακαδημία Κολύμβησης «ΝΗΡΕΑΣ ᾽89», στην Αλεξανδρούπολη με προπονήτρια την Ζωή Κώτη η οποία μου έκανε προπόνηση από την πρώτη στιγμή στο κολυμβητήριο έως και τα 12 μου χρόνια, την οποία ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί την βάση της κολυμβητικής μου ζωής μου την έδωσε η ίδια.»
-Από πότε ασχολείσαι με την κολύμβηση και τι σε γοητεύει στο άθλημα αυτό;
«Ασχολούμαι από παιδί και είχα ανακαλύψει από πολύ νωρίς πως θα μπορούσα ακόμη και να ζήσω μέσα στο νερό, τόσο πολύ το λάτρευα. Ήταν για μένα κάτι πολύ φυσικό, και η επαφή μου με το νερό ζωτική. Έμαθα πάρα πολλά από τον αθλητισμό… να αγωνίζομαι, να χάνω, να κερδίζω, το ουσιώδες μήνυμα του ανταγωνισμού. Έμαθα να σέβομαι πρώτα το σώμα μου και τον εαυτό μου και φυσικά κατ’ επέκταση και τους γύρω μου.»
-Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις στην προετοιμασία σου;
«Φυσικά δεν υπάρχουνε οι καλύτερες συνθήκες στους αθλητικούς χώρους και συγκεκριμένα στο κολυμβητήριο της Αλεξανδρούπολης αλλά σίγουρα ευελπιστώ σε βελτίωση όλων αυτών στο μέλλον με το άνοιγμα του καινούριου κολυμβητηρίου που ακόμη το περιμένουμε. Όσον αφορά τις προπονήσεις μου σίγουρα στην αρχή δυσκολεύτηκα υπό τις νέες συνθήκες, να βρω τη φόρμα μου και να συνηθίσω το σώμα μου με τη διαφορετικότητά του. Άλλα το δούλεψα σιγά- σιγά με τη στήριξη των προπονητών μου και των φίλων μου που πραγματικά με βοήθησαν πολύ τις στιγμές που κι εγώ, όπως όλοι μας σαν άνθρωποι, γινόμαστε ευάλωτοι και αμφισβητούμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Τελικά νομίζω πως τα κατάφερα..»
-Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας αθλητής με αναπηρία που ζει στην περιφέρεια;
«Σίγουρα στους αθλητικούς χώρους δεν υπάρχουν μελέτες για τα άτομα κυρίως με κινητική αναπηρία, στην επαρχία. Όσον αφορά τον εξοπλισμό υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις όπως επίσης και η προσβασιμότητα στους χώρους άθλησης. Ίσως και για αυτούς τους λόγους δεν ασχολούνται τόσα πολλά άτομα με αναπηρία με τον αθλητισμό. Ελπίζω αυτό να αλλάξει στο μέλλον.»
-Πιστεύεις ότι οι αθλητές με αναπηρία έχουν υποστήριξη από το κράτος; Υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, σοβαρός προγραμματισμός και αθλητικά προγράμματα;
«Κατά την άποψή μου οι αθλητές με αναπηρία δεν έχουν την απόλυτα ικανοποιητική υποστήριξη από το κράτος. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα από άποψη υποδομής, όπως η προσβασιμότητα σε χώρους που μπορεί να έχει ένα άτομο με αναπηρία κυρίως κινητική. Από την πλευρά της η Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οργάνωσε τις αθλητικές δραστηριότητες που περιλαμβάνουν Πανελλήνια Πρωταθλήματα . Πριν όμως την διεξαγωγή των αγώνων, μας ανακοίνωσε με επίσημη επιστολή της, ότι πλέον δεν έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει καμία αθλητική διοργάνωση καθώς μέχρι στιγμής δεν έχει εισπράξει ούτε την πρώτη δόση της επιχορήγησης της για το 2011. Ακόμη, κλονίστηκε η πρόκριση της Ελληνικής αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες 2012. Τέλος καλό, όλα καλά!! Η επιχορήγηση δόθηκε και το συγκεκριμένο πρόβλημα λύθηκε μετά από κινητοποιήσεις της Ομοσπονδίας μας. Για ποιο λόγο όμως να φτάνουμε σε αυτό το σημείο για να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε; Όλο αυτό είναι πολύ λυπηρό...Δεν έχουμε ούτε τη σιγουριά για το αν μπορούμε να αθληθούμε και να λάβουμε μέρος σε πρωταθλήματα. Προγραμματισμός στο κομμάτι του αθλητισμού μπορεί να γίνεται, αλλά δεν υπάρχει η κατάλληλη στήριξη από το κράτος. Θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα διορθωθούν και η όλη κατάσταση θα γίνει καλύτερη.»
-Τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά του Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, έχει σημειωθεί αύξηση στον αριθμό των ατόμων με αναπηρία που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Που οφείλεται;
«Όντως έχει σημειωθεί αύξηση στον αριθμό των ατόμων με αναπηρία που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Μετά από αυτό το μεγάλο γεγονός που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας πολλά άτομα με αναπηρία σίγουρα συνειδητοποίησαν ότι τελικά και αυτοί έχουν τη δυνατότητα να αθληθούν, να δημιουργήσουν. Όλοι μας είμαστε ικανοί για τα πάντα και για το οτιδήποτε. Συγκεκριμένα οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 2004 έστειλαν το μήνυμα της πίστης, της θέλησης. Ότι παρόλο την αναπηρία που μπορεί να έχει ο καθένας μας μπορεί να αθληθεί γιατί είναι ικανός και έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε άσκηση με το σώμα του. ´Όλοι μπορούμε.»
-Οι αθλητές με αναπηρία έχουν επαρκή ενημέρωση σε θέματα αθλητισμού;
«Θεωρώ ότι υπάρχει ενημέρωση απλά πρέπει να ενδιαφερθεί ο ίδιος ο αθλητής και να ψάξει πληροφορίες γι’ αυτό που τον ενδιαφέρει είτε μέσω ενός αθλητικού συλλόγου είτε μέσω ίντερνετ. Σίγουρα όμως δεν υπάρχει αρκετή ενημέρωση στο κομμάτι της παιδείας, οι μαθητές ως μελλοντικοί πολίτες αυτής της χώρας θα έπρεπε να είναι ενημερωμένοι και πάνω στο θέμα της αναπηρίας.»
-Τι είναι για σένα η αναπηρία;
«Για μένα η αναπηρία είναι απλά μια διαφορετικότητα, σε κάποιες καθημερινές λειτουργίες, αλλά ουσιαστικά δεν είναι φρένο στη ζωή σου είναι απλά μια καινούρια αρχή. Βέβαια όλα τα πράγματα στη ζωή μας έχουν δύο όψεις και πάντα εξαρτάται ποια όψη θα επιλέξουμε να δούμε, εγώ επιλέγω πάντα στη ζωή μου να βλέπω το ποτήρι μου μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Έτσι αντιμετώπισα και το τροχαίο μου και τη ζωή μου μετά από αυτό. Σίγουρα πολλά άτομα με αναπηρία, μας αποδεικνύουν καθημερινά πως καταφέρνουν να κάνουν ίσως και περισσότερα από ένα αρτιμελή άτομο. Δυστυχώς, πολλά από τα Άτομα με Αναπηρία δεν βγαίνουν από το σπίτι τους. Δεν ασχολούνται με δραστηριότητες. Δεν τολμούν. Δεν πιστεύουν ότι είναι κοινωνικά αποδεκτοί. Όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα. Σ’ αυτό το κομμάτι ευθύνονται παρά πολύ και οι γονείς λόγω του ότι δεν έχουν αποδεχθεί ότι το παιδί τους έχει κάποια αναπηρία, ότι έχει κάποια διαφορετικότητα.»
-Πιστεύεις ότι η διαφορετικότητα είναι μια λέξη που φοβίζει;
«Καθόλου, είναι αυτό στο οποίο στηρίζεται η ζωή. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τη φύση του και αυτή είναι η μαγεία του. Κανονικά θα έπρεπε η διαφορετικότητα μας να προβάλλεται και όχι να αποκρύπτεται. Είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας ενδιαφέρουσα. Αλλοίμονο αν ήμασταν όλοι ίδιοι … πολύ βαρετό.»
-Ποια είναι τα όνειρα σου, τα σχέδια σου, για το μέλλον;
«Θέλω να προωθήσω κι άλλο τον αθλητισμό, μέσα από το σύλλογο μου, τον «Κότινο» και σίγουρα να έρθω πιο κοντά και σε άλλα άτομα με αναπηρία και να τα βοηθήσω να πλησιάσουν τον αθλητισμό και να τον γνωρίσουν. Όσον αφορά τις προσωπικές μου βλέψεις, στοχεύω ακόμη πιο ψηλά και θέλω να συμμετάσχω σε ακόμη περισσότερους αγώνες και μεγαλύτερες διοργανώσεις. Ελπίζω να τα καταφέρω, αλλά νομίζω πως όλοι μας τα πράγματα που θέλουμε πολύ και παλεύουμε για αυτά, στο τέλος τα κατακτούμε. Έχω πολλά όνειρα για τη ζωή μου και νομίζω πως όλα αυτά που θέλω να κάνω και να ζήσω δεν χωράνε σε μια ζωή, αλλά εγώ θα προσπαθήσω να ζήσω όσα πιο πολλά μπορώ. Πρέπει να μάθουμε όλοι μας να ζούμε την κάθε μας μέρα σαν να είναι η τελευταία…. και να είμαστε ευγνώμονες για όσα ήδη έχουμε.»
-Ποια ήταν η αφορμή για τη δημιουργία του συλλόγου «Κότινος»;
«Μετά από το τροχαίο που μου συνέβη μπήκα σε μια διαδικασία να δημιουργήσω έναν Αθλητικό σύλλογο Ατόμων με Αναπηρίες με την ονομασία «Κότινος». Κότινος σημαίνει το στεφάνι αγριελιάς που έδιναν ως έπαθλο στους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων. Η ιδέα αυτή ξεκίνησε με εμένα και άλλες δύο προπονήτριες, την Έφη Παυλίδου και την Δάφνη Δεληγιάννη. Κάναμε τα πρώτα βήματα μαζί, ήταν δίπλα μου από την αρχή. Γνωρίζαμε ότι στην Αλεξανδρούπολη δεν υπάρχει τέτοιος σύλλογος και ήταν μια ευκαιρία να ωθήσουμε παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, παιδιά όχι μόνο με κινητική αναπηρία αλλά και με νοητική. Σε ένα αθλητικό σύλλογο ΑμεΑ δεν παύουν να υπάρχουν δυσκολίες πρώτον από την πλευρά των παιδιών στο κομμάτι της ψυχολογίας, λόγω του ότι έρχεσαι σε επαφή με άτομα που χρόνια δε βγαίνουν από το σπίτι τους και δεν έχουν ασχοληθεί με δραστηριότητες, αλλά κυρίως δεύτερον το πιο δύσκολο είναι να χειριστείς την ψυχολογία των γονιών. Να τους πείσεις να ασχοληθεί το παιδί με τον αθλητισμό. Θέλει προσπάθεια και δουλειά. Στόχος μου επίσης να καταφέρουμε να κάνουμε θεσμό για την πόλη μας το Τρίαθλο, που διοργανώνουμε με τον Αθλητικό Οργανισμό Δήμου Αλεξανδρούπολης, μια πολύ σημαντική διοργάνωση που περιλαμβάνει ποδήλατο, τρέξιμο και κολύμβηση. Ο αγώνας είναι σε μορφή σκυταλοδρομίας με μικτές ομάδες ατόμων με αναπηρία και ατόμων χωρίς αναπηρία, όπου τα παιδιά μαθαίνουν να δουλεύουν και να συνεργάζονται μαζί.»
Αφιερώστε λίγο χρόνο και διαβάστε την συνέντευξη της πρωταθλήτριας μας των Αμεα, Έλσας Ταχαή, από την Αλεξανδρούπολη γιατί θα πάρουμε όλοι μας ουσιαστικά μαθήματα ζωής.
Πέντε χρυσά μετάλλια και τρία πανελλήνια ρεκόρ ήταν το εντυπωσιακό αποτέλεσμα της πρώτης συμμετοχής της αθλήτριας με αναπηρία Έλσας Ταχαή, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης ΑμεΑ, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, δίνοντας πέρα και πάνω από τα ρεκόρ το μήνυμα της πίστης, της συμμετοχής και της προσπάθειας. Η 24χρονη πρωταθλήτρια από μικρή είχε μια ιδιαίτερη σχέση με το υδάτινο στοιχείο και το κολυμβητήριο είχε γίνει το «δεύτερο σπίτι της». Ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα το 2009 της άλλαξε τη ζωή, όμως δεν την εμπόδισε να συνεχίσει να ασχολείται με την κολύμβηση. Επέστρεψε πιο δυνατή στις πισίνες, ενώ με την παρότρυνση των προπονητών της, ίδρυσε ένα δικό της αθλητικό σύλλογο για άτομα με αναπηρία.
Με το φωτεινό χαμόγελο της, η σπουδαία αθλήτρια από την Αλεξανδρούπολη, μας μίλησε για την αναπηρία της που «δεν αποτελεί φρένο στη ζωή της, αλλά μια καινούργια αρχή», για τη διαφορετικότητα «πάνω στην οποία στηρίζεται η ζωή», για την κολύμβηση που λατρεύει, για όλα όσα ονειρεύεται και θέλει να ζήσει και τα οποία «δεν χωράνε σε μια ζωή» και καλεί όλους όσους αντιμετωπίζουν κινητική και νοητική αναπηρία «να βγουν από τα σπίτια τους και να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.»
-Πώς αισθάνεσαι για τις μεγάλες επιτυχίες που σημείωσες στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης ΑμεΑ;
«Έλαβα μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ατόμων με Αναπηρία που πραγματοποιήθηκε στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο από 15-17 Απριλίου 2011 στην Αθήνα. Κολύμπησα 5 αγωνίσματα, 50 ,100 , 400 μέτρα ελεύθερο, 100μ. πρόσθιο και 200μ. μικτή ατομική και πήρα χρυσά μετάλλια. Μάλιστα στα 50 και 400μ. ελεύθερο και στο 200μ. μικτή ατομική έκανα νέα πανελλήνια ρεκόρ. Αυτό είναι κάτι που σαφέστατα δεν το περίμενα, παρ’ όλο που στόχευα ψηλά. Είναι κάτι που με ξάφνιασε και φυσικά με συγκίνησε… Έγινε ένα πολύ καλό βήμα...»
-Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις;
«Αυτό που θα ήθελα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως η αναπηρία μας αφορά όλους και βρίσκεται δίπλα μας. Μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε διότι κανείς μας δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το αύριο. Η διαφορετικότητα ενός ανθρώπου είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε να το δεχόμαστε και όχι να γυρνάμε το βλέμμα μας αλλού. Επίσης θα ήθελα να επισημάνω την σημαντικότητα του αθλητισμού για άτομα με αναπηρία, θα είναι καλό να γίνει κομμάτι της ζωής τους γιατί μέσα από τον αθλητισμό θα μπορέσουν να βγουν από το σπίτι τους και να σταματήσουν να νιώθουν κοινωνικά αποκλεισμένοι. Θα παλέψουν με τις απεριόριστες δυνάμεις τους και θα ανταμειφθούν για αυτό. Θα κερδίσουν σαφέστατα πάρα πολλά.»
-Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τον αθλητισμό; Παρακινήθηκες από το οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον σου;
«Πριν συμβεί το τροχαίο μου ήμουν ήδη αθλήτρια κολύμβησης για 15 χρόνια. Έχω συμμετάσχει σε αρκετούς αγώνες και ως αρτιμελής και είχα διακρίσεις και τότε απλά λόγω σχολικών υποχρεώσεων και αργότερα σπουδών σταμάτησα για δυο-τρία χρόνια, χωρίς να σβήσει η αγάπη μου για την κολύμβηση. Σε εκείνο το διάστημα έκανα παράλληλα και μαθήματα ναυαγοσωστικής απ’ όπου και πήρα το πτυχίο μου και εργάστηκα αργότερα ως ναυαγοσώστρια για 5 χρόνια τα καλοκαίρια στις παραλίες Αλεξανδρούπολης και Καβάλας. Η κολύμβηση λοιπόν ήταν για μένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και δεν θα μπορούσα να το στερηθώ. Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στην Αθλητική Ακαδημία Κολύμβησης «ΝΗΡΕΑΣ ᾽89», στην Αλεξανδρούπολη με προπονήτρια την Ζωή Κώτη η οποία μου έκανε προπόνηση από την πρώτη στιγμή στο κολυμβητήριο έως και τα 12 μου χρόνια, την οποία ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί την βάση της κολυμβητικής μου ζωής μου την έδωσε η ίδια.»
-Από πότε ασχολείσαι με την κολύμβηση και τι σε γοητεύει στο άθλημα αυτό;
«Ασχολούμαι από παιδί και είχα ανακαλύψει από πολύ νωρίς πως θα μπορούσα ακόμη και να ζήσω μέσα στο νερό, τόσο πολύ το λάτρευα. Ήταν για μένα κάτι πολύ φυσικό, και η επαφή μου με το νερό ζωτική. Έμαθα πάρα πολλά από τον αθλητισμό… να αγωνίζομαι, να χάνω, να κερδίζω, το ουσιώδες μήνυμα του ανταγωνισμού. Έμαθα να σέβομαι πρώτα το σώμα μου και τον εαυτό μου και φυσικά κατ’ επέκταση και τους γύρω μου.»
-Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζεις στην προετοιμασία σου;
«Φυσικά δεν υπάρχουνε οι καλύτερες συνθήκες στους αθλητικούς χώρους και συγκεκριμένα στο κολυμβητήριο της Αλεξανδρούπολης αλλά σίγουρα ευελπιστώ σε βελτίωση όλων αυτών στο μέλλον με το άνοιγμα του καινούριου κολυμβητηρίου που ακόμη το περιμένουμε. Όσον αφορά τις προπονήσεις μου σίγουρα στην αρχή δυσκολεύτηκα υπό τις νέες συνθήκες, να βρω τη φόρμα μου και να συνηθίσω το σώμα μου με τη διαφορετικότητά του. Άλλα το δούλεψα σιγά- σιγά με τη στήριξη των προπονητών μου και των φίλων μου που πραγματικά με βοήθησαν πολύ τις στιγμές που κι εγώ, όπως όλοι μας σαν άνθρωποι, γινόμαστε ευάλωτοι και αμφισβητούμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Τελικά νομίζω πως τα κατάφερα..»
-Ποια είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας αθλητής με αναπηρία που ζει στην περιφέρεια;
«Σίγουρα στους αθλητικούς χώρους δεν υπάρχουν μελέτες για τα άτομα κυρίως με κινητική αναπηρία, στην επαρχία. Όσον αφορά τον εξοπλισμό υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις όπως επίσης και η προσβασιμότητα στους χώρους άθλησης. Ίσως και για αυτούς τους λόγους δεν ασχολούνται τόσα πολλά άτομα με αναπηρία με τον αθλητισμό. Ελπίζω αυτό να αλλάξει στο μέλλον.»
-Πιστεύεις ότι οι αθλητές με αναπηρία έχουν υποστήριξη από το κράτος; Υπάρχει η κατάλληλη υποδομή, σοβαρός προγραμματισμός και αθλητικά προγράμματα;
«Κατά την άποψή μου οι αθλητές με αναπηρία δεν έχουν την απόλυτα ικανοποιητική υποστήριξη από το κράτος. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι καλύτερα από άποψη υποδομής, όπως η προσβασιμότητα σε χώρους που μπορεί να έχει ένα άτομο με αναπηρία κυρίως κινητική. Από την πλευρά της η Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία, όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οργάνωσε τις αθλητικές δραστηριότητες που περιλαμβάνουν Πανελλήνια Πρωταθλήματα . Πριν όμως την διεξαγωγή των αγώνων, μας ανακοίνωσε με επίσημη επιστολή της, ότι πλέον δεν έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει καμία αθλητική διοργάνωση καθώς μέχρι στιγμής δεν έχει εισπράξει ούτε την πρώτη δόση της επιχορήγησης της για το 2011. Ακόμη, κλονίστηκε η πρόκριση της Ελληνικής αποστολής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες 2012. Τέλος καλό, όλα καλά!! Η επιχορήγηση δόθηκε και το συγκεκριμένο πρόβλημα λύθηκε μετά από κινητοποιήσεις της Ομοσπονδίας μας. Για ποιο λόγο όμως να φτάνουμε σε αυτό το σημείο για να διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε; Όλο αυτό είναι πολύ λυπηρό...Δεν έχουμε ούτε τη σιγουριά για το αν μπορούμε να αθληθούμε και να λάβουμε μέρος σε πρωταθλήματα. Προγραμματισμός στο κομμάτι του αθλητισμού μπορεί να γίνεται, αλλά δεν υπάρχει η κατάλληλη στήριξη από το κράτος. Θέλω να πιστεύω ότι τα πράγματα θα διορθωθούν και η όλη κατάσταση θα γίνει καλύτερη.»
-Τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά του Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, έχει σημειωθεί αύξηση στον αριθμό των ατόμων με αναπηρία που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Που οφείλεται;
«Όντως έχει σημειωθεί αύξηση στον αριθμό των ατόμων με αναπηρία που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Μετά από αυτό το μεγάλο γεγονός που πραγματοποιήθηκε στη χώρα μας πολλά άτομα με αναπηρία σίγουρα συνειδητοποίησαν ότι τελικά και αυτοί έχουν τη δυνατότητα να αθληθούν, να δημιουργήσουν. Όλοι μας είμαστε ικανοί για τα πάντα και για το οτιδήποτε. Συγκεκριμένα οι Παραολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 2004 έστειλαν το μήνυμα της πίστης, της θέλησης. Ότι παρόλο την αναπηρία που μπορεί να έχει ο καθένας μας μπορεί να αθληθεί γιατί είναι ικανός και έχει τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε άσκηση με το σώμα του. ´Όλοι μπορούμε.»
-Οι αθλητές με αναπηρία έχουν επαρκή ενημέρωση σε θέματα αθλητισμού;
«Θεωρώ ότι υπάρχει ενημέρωση απλά πρέπει να ενδιαφερθεί ο ίδιος ο αθλητής και να ψάξει πληροφορίες γι’ αυτό που τον ενδιαφέρει είτε μέσω ενός αθλητικού συλλόγου είτε μέσω ίντερνετ. Σίγουρα όμως δεν υπάρχει αρκετή ενημέρωση στο κομμάτι της παιδείας, οι μαθητές ως μελλοντικοί πολίτες αυτής της χώρας θα έπρεπε να είναι ενημερωμένοι και πάνω στο θέμα της αναπηρίας.»
-Τι είναι για σένα η αναπηρία;
«Για μένα η αναπηρία είναι απλά μια διαφορετικότητα, σε κάποιες καθημερινές λειτουργίες, αλλά ουσιαστικά δεν είναι φρένο στη ζωή σου είναι απλά μια καινούρια αρχή. Βέβαια όλα τα πράγματα στη ζωή μας έχουν δύο όψεις και πάντα εξαρτάται ποια όψη θα επιλέξουμε να δούμε, εγώ επιλέγω πάντα στη ζωή μου να βλέπω το ποτήρι μου μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Έτσι αντιμετώπισα και το τροχαίο μου και τη ζωή μου μετά από αυτό. Σίγουρα πολλά άτομα με αναπηρία, μας αποδεικνύουν καθημερινά πως καταφέρνουν να κάνουν ίσως και περισσότερα από ένα αρτιμελή άτομο. Δυστυχώς, πολλά από τα Άτομα με Αναπηρία δεν βγαίνουν από το σπίτι τους. Δεν ασχολούνται με δραστηριότητες. Δεν τολμούν. Δεν πιστεύουν ότι είναι κοινωνικά αποδεκτοί. Όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα. Σ’ αυτό το κομμάτι ευθύνονται παρά πολύ και οι γονείς λόγω του ότι δεν έχουν αποδεχθεί ότι το παιδί τους έχει κάποια αναπηρία, ότι έχει κάποια διαφορετικότητα.»
-Πιστεύεις ότι η διαφορετικότητα είναι μια λέξη που φοβίζει;
«Καθόλου, είναι αυτό στο οποίο στηρίζεται η ζωή. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τη φύση του και αυτή είναι η μαγεία του. Κανονικά θα έπρεπε η διαφορετικότητα μας να προβάλλεται και όχι να αποκρύπτεται. Είναι αυτό που κάνει τη ζωή μας ενδιαφέρουσα. Αλλοίμονο αν ήμασταν όλοι ίδιοι … πολύ βαρετό.»
-Ποια είναι τα όνειρα σου, τα σχέδια σου, για το μέλλον;
«Θέλω να προωθήσω κι άλλο τον αθλητισμό, μέσα από το σύλλογο μου, τον «Κότινο» και σίγουρα να έρθω πιο κοντά και σε άλλα άτομα με αναπηρία και να τα βοηθήσω να πλησιάσουν τον αθλητισμό και να τον γνωρίσουν. Όσον αφορά τις προσωπικές μου βλέψεις, στοχεύω ακόμη πιο ψηλά και θέλω να συμμετάσχω σε ακόμη περισσότερους αγώνες και μεγαλύτερες διοργανώσεις. Ελπίζω να τα καταφέρω, αλλά νομίζω πως όλοι μας τα πράγματα που θέλουμε πολύ και παλεύουμε για αυτά, στο τέλος τα κατακτούμε. Έχω πολλά όνειρα για τη ζωή μου και νομίζω πως όλα αυτά που θέλω να κάνω και να ζήσω δεν χωράνε σε μια ζωή, αλλά εγώ θα προσπαθήσω να ζήσω όσα πιο πολλά μπορώ. Πρέπει να μάθουμε όλοι μας να ζούμε την κάθε μας μέρα σαν να είναι η τελευταία…. και να είμαστε ευγνώμονες για όσα ήδη έχουμε.»
-Ποια ήταν η αφορμή για τη δημιουργία του συλλόγου «Κότινος»;
«Μετά από το τροχαίο που μου συνέβη μπήκα σε μια διαδικασία να δημιουργήσω έναν Αθλητικό σύλλογο Ατόμων με Αναπηρίες με την ονομασία «Κότινος». Κότινος σημαίνει το στεφάνι αγριελιάς που έδιναν ως έπαθλο στους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων. Η ιδέα αυτή ξεκίνησε με εμένα και άλλες δύο προπονήτριες, την Έφη Παυλίδου και την Δάφνη Δεληγιάννη. Κάναμε τα πρώτα βήματα μαζί, ήταν δίπλα μου από την αρχή. Γνωρίζαμε ότι στην Αλεξανδρούπολη δεν υπάρχει τέτοιος σύλλογος και ήταν μια ευκαιρία να ωθήσουμε παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, παιδιά όχι μόνο με κινητική αναπηρία αλλά και με νοητική. Σε ένα αθλητικό σύλλογο ΑμεΑ δεν παύουν να υπάρχουν δυσκολίες πρώτον από την πλευρά των παιδιών στο κομμάτι της ψυχολογίας, λόγω του ότι έρχεσαι σε επαφή με άτομα που χρόνια δε βγαίνουν από το σπίτι τους και δεν έχουν ασχοληθεί με δραστηριότητες, αλλά κυρίως δεύτερον το πιο δύσκολο είναι να χειριστείς την ψυχολογία των γονιών. Να τους πείσεις να ασχοληθεί το παιδί με τον αθλητισμό. Θέλει προσπάθεια και δουλειά. Στόχος μου επίσης να καταφέρουμε να κάνουμε θεσμό για την πόλη μας το Τρίαθλο, που διοργανώνουμε με τον Αθλητικό Οργανισμό Δήμου Αλεξανδρούπολης, μια πολύ σημαντική διοργάνωση που περιλαμβάνει ποδήλατο, τρέξιμο και κολύμβηση. Ο αγώνας είναι σε μορφή σκυταλοδρομίας με μικτές ομάδες ατόμων με αναπηρία και ατόμων χωρίς αναπηρία, όπου τα παιδιά μαθαίνουν να δουλεύουν και να συνεργάζονται μαζί.»
ΠΑΜΕ ΔΥΝΑΤΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΧΑΜΗΛΩΤΕΡΕΣ ΤΙΜΕΣ ΣΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΜΑΓΙΟ
Ασυναγώνιστες τιμές σε αγωνιστικά μαγιό έως και 31/6/2011.
- Diana Vega Jammer 91€
- Diana Antares Jammer 120€
- Blueseventy Nero tx Jammer 149€
- Diana Vega Kneeskin 115€
- Diana Antares Kneeskin 168€
- Blueseventy Nero Kneeskin 209€
Με ένα απλό τηλεφώνημα στο 210-9717769 μπορείτε να κάνετε κράτηση και να δεσμεύσετε την τιμή.
Η προσφορά ισχύει αυστηρά μέχρι 31/6/2011.
DIANA AND CMAS Bodysuits for fin swimming.
Diana is proud to announce to have signed, in collaboration with a commercial partner, a four years agreement with the Confédération Mondiale des Activités Subaquatiques - CMAS.
From January 2012, finswimmers will be allowed to use only leg skins and full body approved by CMAS during the competitions organized by this international federation (except for briefs, costumes and two pieces costumes that can be used without the CMAS logo) as for the CMAS Board of Directors' decision (BoD 172 from 18/02/2011) approved by the CMAS General Assemby 21/05/2011.
The Diana finsuits made in Super Slick 2 fabric are presented in thee styles: man leg skin for (M1), man full body (M2) and woman full body (W1).
This agreement, part of the Diana expansion strategy in terms of developing swimming in general and finswimming in particular is based on a more than sixty years experience; the aim is to offer high technology products also for finswimming.
Σάββατο 14 Μαΐου 2011
Triathlon will be better now with Costel sportswear
Πέμπτη 12 Μαΐου 2011
Ian Thorpe admits to training struggles
Source: BBC Sport 11 May 2011
Swimming legend Ian Thorpe has admitted that he has struggled since his return to the pool earlier this year.
The five-time Olympic gold medallist retired in November 2006 but has come out of retirement with the hope of competing at London 2012.
"At the moment I'm not very close to being where I was before," the 28-year-old Australian said.
Thorpe, who has been working under new coach Gennadi Touretski in Switzerland, added that "it's a real struggle".
He continued: "I'm on track with the level that I thought I would be when we set out the time-frames when I came back but London is getting very close now.
"Training hasn't been easy. If it was then everyone would do it.
"On the whole I'm enjoying it but there are days when it's a struggle. It's really hard to do the training, especially if I'm down and I'm not swimming as well as I'd like.
"The most frustrating part is not being able to do something that you really want to do and remembering how you are supposed to do it."
With nine Olympic medals to his name, Thorpe is the most successful Australian Olympian of all-time. When he announced his retirement at the age of 24 he cited a lack of motivation.
The 'Thorpedo' said he was only going to take part in relays when he announced his comeback in Ferbuary. But he has since hinted that he could compete in individual races.
That would set up the prospect of a head-to-head battle in the 200 metres freestyle against American Michael Phelps, the man who has dominated the scene since Thorpe announced his retirement.
Phelps burst on to the scene by claiming eight gold medals at the 2008 Olympics in Beijing, breaking Mark Spitz's 36-year-old record for the most golds at a Games in the process.
Thorpe beat Phelps in what was billed as "the race of the century" in the 200m freestyle in Athens in 2004 and there is already a clamour for a rematch in the pool in London.
However, the Australian has insisted that he will not let such talk distract him from his comeback.
"It may happen. It's something that I know the media would love. They will put us as rivals where we are staring each other out in photos but Michael and I will have a laugh about it because we're friends," he added.
"I don't specifically think about beating him or anyone else.
"I train so that I can be in the best shape and perform at my best. As soon as you start worrying about other people then you lose a lot of energy."
Ian Thorpe will be part of the BBC Sport team commentating on the Great Salford Swim live on BBC Two and online from 1400-1530 BST on Sunday 15 May
He is also backing the Big Splash - an initiative to get more people swimming
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)